“Pura Vida”

Normaal gesproken heb je altijd wel een lichte spanning op de eerste dag van een verre reis, maar deze keer is de stress hoger dan ooit. Behalve alle horror stories over de wachttijden op Schiphol, ben ikzelf nog maar net weer genezen van Covid. Niet de ideale voorbereiding…

Voor Terminal 1 staat buiten een rij van misschien wel 500 meter, waarschijnlijk vooral met reizigers voor vluchten binnen Europa. Onze vlucht vertrekt vanaf Terminal 2. Hier is het ook druk, maar het is absoluut geen probleem om op tijd bij de gate te zijn. De vlucht vertrekt ook prima op tijd en is zelfs eerder in Panamá dan gepland. Omdat we zo vroeg geboekt hadden, hebben we plaatsen bij de nooduitgang kunnen bemachtigen. Wat een weelde om je niet langs anderen te hoeven wurmen als je even wilt opstaan!

Aangekomen in Panamá ziet Lotte haar mooie nieuwe SuitSuit koffer staan op één van de bagagekarretjes buiten. Die zijn in ieder geval al in de buurt! We hebben een stop-over van vijf uur, maar als we om de tijd te doden een spelletje willen spelen, komen we er achter dat we die nu juist vergeten zijn in te pakken. Wat stom! Het volgende uur struinen we alle winkels in de terminal af op zoek naar een pak kaarten. Helaas is de keuze in Panamá nogal beperkt, als je geen drank, elektronica of te dure kleding of tassen wilt kopen. Het enige spelletje dat we kunnen vinden is een dominospel in een souvenirwinkel. Op de terugweg hebben we zeven uur te doden, dus daar moeten we in Costa Rica maar wat op vinden.

In San José blijken ze bij aankomst ook nog alle bagage door een security check te halen, waardoor we uiteindelijk pas om 23:30 Costa Rica time bij het pick-up point aankomen. Ondertussen hebben we per SMS gehoord dat we in een ander hotel slapen dan we geboekt hadden. In de taxi erheen horen we dat in ons oorspronkelijke hotel een grote groep is gearriveerd, waarin een aantal gasten Covid hebben opgelopen. Om de zieken in quarantaine te kunnen plaatsen hebben ze onze kamer ook nodig. Ook in Costa Rica is Covid dus zeker nog niet verleden tijd.

De volgende morgen maken we direct kennis met het klassieke Costa Ricaanse ontbijt: Gallo Pinto, opgebakken rijst met bonen, meestal de left-overs van het diner de dag ervoor. Het smaakt verrassend goed, al denken we daar na drie weken misschien wel anders over! Na het ontbijt doen we met onze huurauto nog een paar boodschappen in Guácima, het dorp in de buurt van San José, waar ons hotel ligt en vertrekken we rond half elf richting San Gerardo de Dota.

Het verkeer in Costa Rica is goed te doen, op de grotere wegen is de maximumsnelheid 80 km/u en de meesten houden zich er behoorlijk aan. Er is wel veel vrachtverkeer op de weg en bij Cartago wordt aan de weg gewerkt, waardoor we in de file terecht komen. Rond lunchtijd zijn we daar voorbij en op goed geluk stoppen we bij een Soda langs de weg. Soda’s zijn eenvoudige eethuisjes, die je overal in Costa Rica tegenkomt en waarbij je voor een schappelijke prijs een daghap kunt krijgen. Er is geen kaart, je eet gewoon wat de pot schaft. De basis is natuurlijk rijst met bonen. Als we het eten krijgen worden we aangesproken door één van de andere gasten. Hij spreekt prima Engels, de meeste Tico’s spreken alleen Spaans. Hij verteld dat hij een eigen bedrijf had in de toeristenbranche, maar heeft dat door de pandemie moeten opgeven. Ik denk dat we soortgelijke verhalen deze vakantie vaker gaan horen… Hij vraagt of we Chilera bij ons eten willen: eigengemaakte ingelegde pepers met groenten en blijkbaar typisch Costa Ricaans. Het combineert inderdaad prima bij de rijst.

Als we Cartago uitrijden slingert de weg meteen omhoog en het begint ook meteen te regenen. Verschillende vrachtauto’s hebben duidelijk moeite met klimmen en de komende kilometers in het oppassen geblazen. Ondanks de doorgetrokken strepen worden de vrachtauto’s toch ingehaald op de schaarse rechte stukken weg. Om je te helpen doen de chauffeurs hun knipperlicht naar links aan als het veilig is. Na een paar van deze manoeuvres, rijden we achter een vrachtauto met oplegger die zijn knipperlicht aanzet. Wanneer ik hem inhaal, blijkt dat ie linksaf slaat naar het tankstation aan de overkant van de weg. Met een goeie dot gas weet ik nog net voor hem langs te glippen. Oef, dat had ik niet zijn aankomen. De rest van de rit ben ik totaal confused over de intentie van de chauffeur als ie zijn knipperlichten bedient.

Aan het eind van de middag komen we aan bij de Trogon Lodge, een collectie chalets rond een prachtig aangelegde tuin midden in het tropisch regenwoud. Het regent nog pijpenstelen als we aankomen, dus het verkennen van de omgeving moet tot morgen wachten als we een bird watching tour gaan doen. Als we de beroemde Quetzal’s willen bekijken moeten we al om half zes weg. We zijn allebei nog zo moe van de vlucht en de jetlag dat we dat niet zien zitten. Gelukkig is er om half negen ook een tour. Met zoveel verschillende vogels komen we daar ook vast aan onze trekken.

Als we na het eten zo moe zijn dat we direct naar bed gaan worden we aangenaam verrast door een warme kruik in bed. Met nachttemperaturen rond 8 graden is dat helemaal geen overbodige luxe.

Door de jetlag zijn we vanmorgen al om half vijf wakker, eigenlijk prima op tijd om met de vroege Quetzal tour mee te kunnen. Omdat we het deze vakantie rustig aan willen doen laten we ons niet opjagen en lezen nog wat in bed, gaan ontbijten in het restaurant van de lodge en melden ons om half negen voor de bird watching tour. We zijn met een groepje van ongeveer tien personen en een gids met een serieuze monokijker met statief. Daar sta je dan met je digital spiegelreflex. Met je smartphone en de monokijker maak je makkelijk betere foto’s! Op de parkeerplaats zien we al een groene ara en een paar andere vogels. Als we daarna het bos in lopen komen we eigenlijk niks meer tegen. Terug op de weg zien we direct twee prachtige spechten met een rode kuif en direct daarna ook een aantal verschillende kolibries. Die laatste doen zich te goed aan nectar van verschillende bloemen waar ook veel vlinder op af komen. Ik ben ook erg onder de indruk van een paar zwarte gieren die hoog boven de vallei cirkelen, nog niet wetende dat die in Costa Rica nog talrijker zijn dan de kauwtjes in Schiebroek. Later in het bos zien we ook nog een Trogon (waar onze lodge naar is vernoemd). Deze prachtige grijs met rode vogel is een neefje van de beroemde Quetzal, die wij hier niet meer gaan zien: Quetzal’s hebben een hekel aan zon en laten zich niet meer zien zodra de zon eenmaal goed op is.

Terug bij de lodge lopen we richting de trails die op het terrein zelf lopen. Na nog geen tien minuten lopen begint het te druppelen en gaan we terug naar de lodge. Gelukkig zet de regen niet door en als we een half uur later op het terras van een restaurant in de buurt aan de gebakken forel – een lokale specialiteit – zitten, schijnt het zonnetje alweer en genieten we van de langsvliegende kolibries.

Na de lunch wagen we een nieuwe poging en lopen we nog een uurtje door de jungle naar een kleine waterval verderop in het riviertje dat over het terrein van de lodge stroomt. Net als we terug bij de lodges zijn begint het weer te regenen, maar deze keer barst de hemel open. Lucky us! Morgen vertrekken we alweer richting Drake Bay, dus na een pizza en pasta in het restaurant crashen we alweer rond acht uur in bed. Ik slaap binnen vijf minuten.