Mysterieus Monteverde

Onze reis vandaag is minder dan 100km en volgens Google in twee uur te rijden. Wanneer we om 11:00 Santa Elena binnenrijden blijkt dat goed te kloppen. Afgezien van de gebruikelijke gaten in de weg zijn we nergens omstandigheden tegengekomen, waarbij we de vierwielaandrijving van onze huurauto hebben moeten activeren. Santa Elena is een typisch traveler dorpje, dat helemaal drijft op het toerisme maar met behoud van een zekere originele charme. We drinken een cappuccino in een klein cafeetje, doen wat boodschappen in de supermarkt en rijden door naar onze lodge. Als we het terrein oprijden zien we meteen waar het Los Pinos heet, want er staan verschillende grote dennenbomen op het terrein. Je kunt aan de vegetatie goed zien dat het hier weer een stuk hoger en minder tropisch is.

Onze lodge is ruim en heeft een eigen keukentje voorzien van alle gemakken (okay, geen vaatwasser). Een mooie gelegenheid om een keer zelf te koken, want ik vind drie keer per dag uit eten op een gegeven moment ook gaan vervelen. Voor nu hebben we niks in huis, dus rijden we terug naar het dorp voor een snelle lunch in één van de Soda’s. De rest van de middag vullen we met sight seeing in het dorp. Lotte vind in één van de winkeltjes een leuk armbandje, maar loopt zo te twijfelen dat we ’s avonds voor het eten nog teruggaan. Gelukkig is het dorpje erg overzichtelijk en het winkeltje minder dan vijf minuten van de bar waar we genieten van een aangeklede borrel met een Pale Ale van een lokale craft brewery.

In de omgeving van Monteverde zijn talloze sportiviteiten te doen, maar waar de streek echt om bekend staat zijn de parken met zipline parcours, waar je met een katrol langs een staalkabel tussen de boomtoppen van de ene heuveltop naar de andere zoeft. De volgende dag gaan we na een lazy morning na de lunch naar Monteverde Extremo Park voor een adrenaline boost. Het is grappig om te zien hoe elk park in het dorp met zijn eigen superlatief adverteert: de langste zipline, het hoogste dal, etc. Monteverde Extremo Park claimt het langste parcours in Costa Rica. Als we uit de bus komen begint het feest met de bekende waiver: als we straks het ravijn in stuiteren, kunnen we de organisatie niks meer maken… Gelukkig nemen ze de veiligheid wel serieus en staat er bij elke zipline zowel aan het begin als het eind een staflid om je te begeleiden. De eerste paar keer zoeven is nog wat onwennig, maar al gauw kunnen we ook weer genieten van het prachtige uitzicht wanneer je midden boven het dal hangt.

Het parcours eindigt met een uitsmijter: de Big Tarzan swing. Dit is namelijk geen zipline, maar een lange kabel waaraan je eerst 50 meter vrije val naar beneden valt en vervolgens als aan een liaan heen en weer slingert. Die eerste 50 meter duurt ongeveer 3 seconden en ik moet toegeven dat ik een angstschreeuw niet kon onderdrukken toen ik werd losgelaten van het platform. Als je weer beneden staat voel je de adrenaline nog door je lijf gieren!

Op de derde en alweer laatste dag in Monteverde staat een bezoek aan het Nationaal Park op het programma. We zorgen er weer voor dat we stipt om 8:00 bij de ingang zijn. Daar blijkt dat de parkeerplaats 5 minuten rijden voor de ingang van het park is. Die had ik wel gezien toen we er langs reden, maar niet gedacht dat dat de enige parkeerplaats zou zijn. Lotte gaat vast kaartjes kopen terwijl ik terug rij naar de parkeerplaats. Gelukkig is er een pendelbusje dat vrijwel direct vertrekt en sta ik na een kwartiertje weer bij de ingang. Als we ’s middags weer bij het park weggaan, blijken er tientallen auto’s bij de ingang gewoon langs de kant van de weg geparkeerd, dus misschien zijn wij wel te netjes geweest.

Na onze wat commerciële ervaring met de gids in Carara National Park, besluiten we het er zonder gids op te wagen. We hebben nog een troef in handen, want het Belgische stel dat we in Drake Bay ontmoetten, heeft ons nog een gouden tip gegeven: de exacte locatie van een Quetzal nest. Ik had toevallig de Costa Rica kaart in OSMAND gedownload en daarop staan tot in detail alle paden in het park aangegeven. De belgen waren niet 100% zeker en daarom hebben we twee vlaggetjes op de kaart. Als een stel schatgravers lopen we het park binnen. Bij het eerste vlaggetje kunnen we niets vinden, maar als we doorlopen naar de tweede optie zien we al dat er een stuk is afgezet met plastic linten. Bingo! In de boom naast die met het nest zit het vrouwtje te wachten tot het mannetje terugkomt met voedsel. We horen van de gids van een ander stel dat ook staat te kijken dat het mannetje en vrouwtje elkaar braaf afwisselen met waken en foerageren. Na vijf minuten hebben we geluk en komt ook het mannetje met zijn karakteristieke lange staart aanvliegen. Wat een prachtig gezicht! Een kwartier later lopen we nog opgewonden verder het park in, benieuwd wat ons nog meer te wachten staat.

Tot nu toe hebben we nog erg geboft met het weer en hebben we de meeste regen kunnen ontlopen. Deze morgen gaat dat niet lukken. Tijdens het spotten van de Quetzal’s begon het al te spetteren en naar mate de tijd vordert is er geen houden meer aan. We hijsen ons in onze poncho’s en wandelen dapper verder. Gelukkig is tropische regen niet koud en wordt je dus alleen maar nat. Het grootste nadeel is dat op een gegeven moment onze brillen zo nat zijn dat we nauwelijks nog iets zien. Of het daaraan lag, aan het ontbreken van een gids of gewoon domme pech, de rest van de wandeling lopen we door prachtig nevelwoud, maar zien we maar weinig dieren. Wel komen we langs het uitzichtpunt dat op de Continental Divide ligt, de waterscheiding waarbij regenwater dat ten westen valt in de Grote Oceaan terecht komt en wat ten oosten ervan valt in de Atlantische. We krijgen een live demo!

Nadat we rond 11:00 weer bij de ingang een lekkere cappuccino hebben gedronken is het weer droog en besluiten we nog een klein rondje te maken naar een kleine waterval in het park. Op de terugweg komen we weer langs de boom met het Quetzal nest en weer hebben we geluk: het mannetje en vrouwtje zijn er allebei en erg goed te zien. Er staan nog een stuk of zes andere wandelaars ook te kijken en de enthousiaste reacties van hen zijn minstens even grappig om te observeren dan de vogels zelf!

Onderweg naar het park kwamen we in de auto langs een hypermoderne lodge op basis van een verbouwde zeecontainer. Ik ben erg nieuwsgierig om een kijkje dichterbij te nemen, daarom nemen we niet het pendelbusje naar de parkeerplaats, maar wandelen we terug naar de parkeerplaats. Bij de uitgang van het park ligt de Monteverde Hummingbird Gallery, een souvenirwinkel waar voor de ingang een aantal voederplaatsen voor Kolibries hangen. Het suikerwater trekt een enorme groep Kolibries aan, waardoor je de kleine beestjes prachtig kunt observeren. We lopen verder naar de lodge, die er inderdaad schitterend uit ziet. Je hebt vanuit je bed een fantastisch uitzicht over het nevelwoud. Voor ongeveer €130 kun je er zelf van genieten (airbnb).

’s Middags vermaken we ons met een boek op de veranda, terwijl het wildlife aan ons voorbij trekt. Nergens hebben we meer dieren gezien direct vanuit onze luie stoel: kolibries, mot mot’s, coati’s, agouti’s en ’s avonds komt er meestal een troep kapucijnenaapjes voorbij. Die laatsten zijn echt grappig om te zien, zoals ze ogenschijnlijk moeiteloos van tak naar tak en boom naar boom springen, soms zelfs met een kleintje op de rug. Vanavond gaan we de keuken in onze lodge uitproberen. We hebben verse groenten gekocht en bij Monteverde Wholefoods verse geitenkaas.