Caribisch relaxen in Puerto Viejo

Het is vandaag mijn verjaardag en het zal niet de eerste keer zijn dat ik die in de auto vier. We reizen vandaag naar onze laatste bestemming: Puerto Viejo, een laid-back badplaatsje aan de Caribische kust in de buurt van de grens met Panamá. Onze auto staat in Parismina en Gerardo brengt ons eerst daarheen. Tijdens de boottocht zien we nog een hoop vogels, waaronder een prachtige rode lepelaar. Onderwijl vertelt Gerardo dat de rivier waarover we nu varen vroeger een stuk breder was en de andere kant uit stroomde. In 1991 veroorzaakte een zware aardbeving dat een deel van de bodem bijna twee meter omhoog kwam en de loop van de rivier veranderde.

We rijden terug naar Siquirres en vervolgen daarna onze rit over Ruta 32. Onderweg krijg ik nog van Lotte twee verjaardagskaarsjes met mijn nieuwe leeftijd en maken we optimaal gebruik van onze onbeperkte Whatsapp data om met de familie te bellen. Rond de lunch arriveren we bij Banana Azul, ons hotel voor de komende vier nachten. We hebben een kamer met balkon met uitzicht over de prachtig aangelegde tuin, die direct aan het strand ligt. Geen slechte plek voor een paar relaxte dagen. ’s Middags nemen we een duik in de onstuimige branding en proosten op mijn verjaardag met een tropische gin-tonic. De menukaart van het hotel is niet erg spannend (in ieder geval niet voor ons vegetariërs) en daarom rijden we ’s avonds naar het dorp. Gelukkig is het ritje maar ongeveer drie kilometer. We waren van te voren al gewaarschuwd om zo min mogelijk in het donker te rijden en nu blijkt wel waarom. De straten zijn slecht of niet verlicht en daarom rijden veel anderen met groot licht aan. Verblind door het felle licht is het bijna onmogelijk om de fietser (zonder licht) aan je eigen kant van de weg op tijd te zien. Zolang ik niet harder dan 30 km/u rij, wordt het niet echt gevaarlijk. Het is vrijdagavond en het is gezellig druk in het dorp. Langs de doorgaande weg zijn talloze eettentjes en wij komen terecht bij Chile Rojo dat gerund wordt door een Brit en zijn Japanse vrouw. Ze serveren een mix van Thaise gerechten en sushi, normaal is zo’n combinatie een rode vlag, maar de kwaliteit was prima en de sfeer super. Een mooie afsluiting van mijn verjaardag.

Over het strand is het ongeveer veertig minuten lopen van het hotel naar het dorp. De volgende morgen na het ontbijt lopen we op blote voeten door het zand naar het dorp voor een kleine souvenir expeditie en een lunch in het dorp. ik wordt nooit zo enthousiast van alle prullaria, die om het even waar je bent op de wereld overal min of meer hetzelfde zijn (koelkastmagneten, koffiemokken, etc), maar Lotte heeft nooit genoeg armbandjes. Ik zie eindelijk kans om Ceviche voor de lunch te bestellen. Dit van oorsprong Peruaanse gerecht staat op veel plekken in Costa Rica op de kaart, maar op één of andere manier was het er nog niet van gekomen. De in limoensap gemarineerde vis met een hint van rode peper smaakt verrukkelijk.

Als we terug over het strand weer bij het hotel aangekomen zijn blijkt Lotte 3 cm van haar buik vergeten in te smeren. De felle zon heeft een vuurrood randje veroorzaakt. Dat wordt de rest van de middag onder een parasol. Geen grote straf overigens. Aan het eind van de middag is er opeens commotie op het strand. In één van de bomen zit een luiaard, deze keer een drie-tenige. Het blijft een bijzonder gezicht. ’s Avonds rijden we terug naar het dorp en terwijl we in een bar aan het strand aan een drankje zitten barst de hemel open. Omdat we geen zin hebben in een nat pak maken we er een extended borrel van en hebben we een geanimeerd gesprek met een gepensioneerd paar naast ons. Ze zeilen al een paar jaar door de Caribbean en liggen nu in Panamá. Omdat hun toeristenvisum maar drie maanden geldig is moeten ze af en toe het land uit en daarom zijn ze nu een paar dagen in Costa Rica.

Of het aan de ceviche lag of de quesadilla van gisteren zullen we nooit weten, maar de volgende morgen hebben we allebei last van onze maag. Om niet de hele dag bij het hotel te hangen gaan we aan het eind van de ochtend naar Tayku Cacao Trails te gaan voor een rondleiding en een demonstratie chocolade maken. Lorena verzorgt de Engelstalige rondleidingen. Naast de cacaobomen krijgen we ook een rondleiding door de rest van de tuin. Het is leuk om de bonen die we bijna elke dag even ook een keer aan een plant te zien. Verder zijn er nog bedden met pepers (voor de Chilera!) en ook de vanille voor de chocola komt van eigen kweek. Jhonny en Lorena verbouwen nu kleinschalig en biologisch, maar vroeger werd de plantage industrieel gerund. Voordat we chocola gaan maken komen we nog langs een aantal verroeste machines die vroeger voor het drogen en malen van de bonen werden gebruikt. Tegenwoordig drogen de bonen in de zon en worden ze met de hand gemalen. De gemalen cacao wordt met suiker, melkpoeder en vanille extract gemengd en 20 minuten verwarmd om de suiker en cacaoboter goed te mengen. De smaak is heel intens, maar het mist wel de sensatie van het smelten in je mond.

Terug in het hotel is de energie wel op. Ik voel me nog steeds niet lekker en de rest van de middag lezen we een boekje in de schaduw. Ook de volgende dag ben ik nog niet helemaal de oude. We vermaken ons in het zwembad en aan het strand. Gelukkig gaat het aan het eind van de dag weer beter en sluiten we ons verblijf in Puerto Viejo af met nog een diner bij Chile Rojo. Morgenvroeg vertrekken we naar San José voor onze vlucht terug naar huis.