Kyoto

Na de lange wandeling door Nara gisteren is het idee om het vandaag wat rustiger aan te doen. Daarom hebben we geen strakke deadline en slapen we uit. Het idee is om naar de tempel met de rode poorten te gaan. Daar ligt ook Vermillion, het café waar we de visitekaartjes van Curio uit Kanazawa gaan brengen. Ze blijken twee zaken te hebben, allebij dicht bij de tempel. We kiezen ervoor om bij Vermillion Café te ontbijten, dat net iets groter is dan de bar om de hoek bij het station. De eigenaar is waarschijnlijk in de andere locatie, want alle staf is Japans. Doordat we uitgeslapen hebben zijn we er pas om 10:30. Nu ligt ons eetritme wel in de war.

Vanuit het café lopen we naar het Fushimi Inari Taisha Heiligdom. Het complex is veel groter dan gedacht. Er liggen verschillende tempels verspreid over het geaccidenteerde terrein. Overal staan rode bogen langs de paden, veel meer dan ik had gedacht, zeker meer dan duizend. De poorten staan langs de hele weg tot aan de top van de Inari berg. Floor heeft bedacht dat ze, ondanks dat op de top geen uitzicht is, maar alleen nog een tempel, helemaal naar boven wilde. Lotte en Margot delen Floor’s ambitie niet, dus loop ik samen met haar onder alle poortjes door naar boven. Onderweg zijn er gelukkig nog wel een paar punten waarvan je een spectaculair uitzicht hebt over de stad. Bovendien is het bijzonder om midden in een miljoenenstad in een stukje jungle te lopen.

Als we uiteindelijk weer beneden zijn is het lunchtijd en lopen we eerst nog even langs het andere Vermillion Café. Daar is inderdaad ook de eigenaar. Hij is aangenaam verrast door het contact uit Kanazawa en beloofd de kaartjes uit te delen aan gasten die verder reizen richting het noorden. Van hem hoorden we dat de buurt geen goede opties voor de lunch heeft. Daarom eten we een snelle snack bij één van de stalletjes net buiten het tempelcomplex en vertrekken daarna naar Higashiyama-ku voor een late lunch. Deze wijk staat bekend om zijn grote hoeveelheid traditionele Japanse bebouwing. Als we er aankomen in het inmideels half vier en is er bijna geen restaurant open. Uiteindelijk komen we bij Issen Yoshoku terecht, dat Okonomiyaki serveert. Ik weet niet zeker of Okonomiyaki niet mijn ding is of deze versie niet okay, maar het was by far de minst geslaagde maaltijd van deze vakantie.

Na het eten lopen we nog een rondje door de wijk, maar iedereen is moe en oververhit, dus veel lol is er niet aan. Omdat de wijk wel geweldig mooi is besluiten we nu terug te gaan naar het hotel en morgen terug te komen. We hebben tenslotte nog een dag in Kyoto. Op de terugweg slaan we noedels en sushi in bij de Coop naast het station om in de hotelkamer op te eten.

Voor we de volgende morgen terug gaan naar Higashiyama-ku gaan we eerst naar Kiyomizu-dera. Dat ligt aan de rand van de wijk en is een mooie start van de wandeling. Kiyomizu-dera is één van bekendste tempels in Kyoto vanwege het hoge houten platform waarop de tempel staat. Helaas zien we van de tempel zelf niet zo veel want het dak wordt gerenoveerd en daarom staat de hele tempel in een grote tent. Er zijn wel twee prachtige rode pagodes en ook in de tempel staan een paar fantastische beelden. In een vleugel naast het hoofdgebouw hangen honderden belletje met wensbriefjes eraan. Als je er doorheen loopt zwelt het getingel bij iedere windvlaag tot een complete symfonie.

Vanaf de poort van de tempel lopen we Higashiyama-ku in. Deze wijk is erg toeristisch, maar met een reden, want het staat nog vol authentieke Japanse huizen. Het is precies wat je je voorstelt van Japanse architectuur. Omdat de meeste toeristen Japanners zijn en er veel dames een dagje in kimono rondlopen (waarom je dat zou willen met 37°C en 80% luchtvochtigheid is me een compleet raadsel). Bij een winkel waar ze bijzondere Japanse verzorgingsproducten verkopen kopen we een kadootje voor de buurvrouw voor het verzorgen van Bo, Floor’s Russische dwerghamster. Meer richting de Kamo rivier ligt Gion, de beroemde Geisha wijk van Kyoto. Ik ben nog niet zo bedreven dat ik de lokale dames goed kan onderscheiden van de toeristen in huurkimono, maar het blijft een mooi gezicht.

Inmiddels is het rond lunchtijd en we maken niet dezelfde fout als gisteren. We strijken neer bij Rigoletto Smoke Grill & Bar, een Italiaans georiënteerd restaurant met een prima lunch menu. Het interieur is hip en chic en de bediening (zoals overal trouwens) uitermate voorkomend en spreekt erg goed Engels. Lotte en Floor kiezen voor pasta en Margot en ik voor een salade met avocado en licht gerookte zalm. Heerlijk!

Na de lunch willen de dames terug richting de koele hotelkamer. Ik heb zin om nog wat te zien, dus als we bij station Nijo zijn en zij naar het hotel lopen, loop ik richting het Nijo kasteel. De lucht begint zwaar te betrekken, zou ik voor de verandering mijn paraplu eens niet tegen de zon nodig hebben?

Het kasteel is prachtig. Met name de wandschilderingen in het paleis en de tuinen er omheen. Japanners hebben een obsessie voor details en volgens de overlevering heeft de keizer zich persoonlijk bemoeid met de keuze en de plaatsing van de planten.

Inmiddels is de lucht na 10 druppels regen weer opgeklaard en heb ik de plu weer in gebruik als parasol. De wandeling naar het hotel is vanaf hier even ver als naar het keizerlijk paleis. Ik besluit daar nog een kijkje te gaan nemen en van daar de bus naar het hotel te pakken. Het paleis is al dicht, maar het enorme park er omheen niet, maar wel bijna uitgestorven. In alle rust loop ik in de schaduw van de bomen een rondje door het groen. Ik had graag nog een glimp opgevangeng van de paleizen, maar ze zijn allebei ommuurd door een ruim drie meter hoge muur en de poorten zitten al potdicht. Het park wordt er niet minder mooi op.

Ik pak de bus terug naar het hotel. Vanaf de bushalte loop ik nog door een woonwijk. Het is altijd boeiend om te zien hoe lokale leefgewoonten van elkaar verschillen. Deze wijk staat vol met vrijstaande huizen, al zit er maar 10 cm tussen elk huis en heeft geen van hen een tuin of dakterras. Blijkbaar leven Japanners thuis eigenlijk alleen binnen. De benedenverdieping van bijna elk huis gaat voor een groot deel op aan een parkeerplaats voor een auto. Parkeren op straat is hier geen optie.

Thuis aangekomen is het alweer bijna tijd voor diner. We besluiten vanavond sushi te eten bij het restaurant vlak bij ons hotel. De keuze in de buurt is niet heel ruim, wat blijkbaar ook geldt voor de locals. Het is een filiaal van Kurasushi en enorm populair. Als we er aankomen moeten we een reservering maken bij een automaat. De wachttijd is ongeveer 5 kwartier. Omdat er weinig alternatief is besluiten we te wachten en doden de tijd een beetje met rondkijken in de ¥100 shop naast het restaurant.

Als we rond acht uur eindelijk aan de beurt zijn hebben we even nodig voordat Lotte ontdekt dat afrekenen gewoon per bordje gaat. De duurdere sushi’s komen op 2 bordjes en zijn dus dubbele prijs. Na het eten gaan we op tijd slapen, want morgen reizen we naar Koyasan, dat in tegenstelling tot de meeste andere bestemmingen niet aan een Kinshansen lijn ligt en daarom een reis van drieëneenhalf uur is met vier keer overstappen.