Boeddha all the way

We vertrekken voorspoedig met genoeg tijd om even langs de bakker en de Starbucks te gaan voor een ontbijtje. De eerste drie benen van de reis verlopen voorspoedig, maar op het station Shin-Imamiya in Osaka hebben we maar zeven minuten en dat is te kort om ons te realiseren dat het laatste deel van de reis niet met Japan Rail is maar met een andere maatschappij. We staan daarom bij het verkeerde perron 1 en net als we onze vergissing door hebben zien we onze trein naar Koyasan vertrekken. Bummer. De volgende trein gaat over een half uur en is geen express, waardoor we een uur later aankomen dan gepland. Vroeger was dit schering en inslag, maar in de tijden van Google Maps ben je dat niet meer gewend.

Aangekomen op Koyasan Station wacht de kabelbaan al op ons voor het laatste stuk dat steil naar boven gaat naar het dorp. Er rijdt één bus door het dorp die ons naar ons guest house brengt. Veel touristen overnachten in Koyasan in een Boeddhistisch klooster, maar wij vonden nog ±€500 extra niet meer passen in ons budget. Het echtpaar dat het guest house runt is echt enorm aardig en spijt van onze keuze hebben we daarom niet. We krijgen ook een hele lijst met tips mee, waaronder een paar goede restaurants en een tip om morgen om 6:30 een vuurceremonie bij te woren bij een klooster in de buurt van het guest house.

We lunchen bij Bon-on-sha, een typisch travelers eethuis met een supergoede vegetarische/veganistische lunch met eigengebakken taart toe. Na de lunch hebben de kids zin om te hangen op bed. Margot en ik gaan even het dorp in om de vele tempels te bekijken.

Als we terugkomen bij het guest house is het bijna tijd voor het diner. We hebben een tip gehad van een goed restaurant vlak bij het plein waar de Daito bell Koyashiro, die om 20:50 wordt geluid. Ze hebben een gemengde kaart met westerse en japanse gerechten. Margot en ik eten de vegetarische curry, die ook in alle kloosters wordt gereserveerd. Die smaakt prima. Na het eten nemen we nog een kijkje bij de poort aan de rand van het dorp, waar vroeger alle mannelijke (de poort was verboden voor vrouwen) pelgrims arriveerden. De poort is prachtig uitgelicht in het donker.

Op de terugweg komen we weer langs de Daito klok, maar het is pas zeven uur. We blijven wachten, maar de dames houden het na een half uur voor gezien. Ik ben de krant aan het lezen op mijn mobiel en besluit te wachten. Als het bijna zover is groeit het gezelschap aan tot een man of twintig. Het geluid van de klok is imposant. Het is zo hard en laag dat je het in je hele buik voelt. Dat breng je helaas niet over in een Youtube filmpje.

De volgende morgen zijn we vroeg op om voor het ontbijt het ochtendgebed en de vuurceremonie in het Ekoin klooster. Dit is de eerste keer dat we ergens zijn waar de westerse toeristen in de meerderheid zijn. De monikken zijn er niet minder serieus onder.

Rond half acht is de ceremonie voorbij en gaan we terug naar het guest house voor het ontbijt met een croissantje dat zeker net zo goed is als in Frankrijk!

We hoeven pas in het begin van de middag de trein naar Osaka te halen, dus in de ochtend hebben we nog tijd genoeg om de grote Okunoin begraafplaats te bezoeken. De met mos begroeide graven, die soms meer dan negenhonderd jaar oud zijn staan tussen de indrukwekkende naaldbomen. Hier ligt ook Kobo Daishi in zijn mausoleum. Volgens de overlevering is Kobo Daishi niet dood, maar in eeuwige meditatie. Daarom krijgt hij ook nog 2 maaltijden per dag. Bizar.

Na nogmaals een perfecte lunch bij Bon-on-sha nemen we de bus naar het station. De kids hebben een plekje helemaal voorin de kabelbaan bemachtigd, waardoor we een prachtig uitzicht hebben naar beneden. De reis naar Osaka verloopt voorspoedig en aan het eind van de middag arriveren we in ons appartement. Floor heeft voor het diner een sushi bar uitgezocht, maar helaas is die te populair en helemaal vol. De staf maakt een gebaar dat we moeten telefoneren, maar veel snappen we er niet van. Bij twee andere sushi bars in de buurt overkomt ons hetzelfde, dus uiteindelijk komen we toch weer terecht bij een … Italiaans restaurant. Om precies te zijn is Trattoria nico een Siciliaans restaurant. Het eten is wederom prima, we hebben pasta en risotto. Bovendien ze schenken ook een prima Italiaanse rode wijn.