Op de fiets naar Nieuw-Amsterdam

Vandaag is het de Dag van de Revolutie, één van de drie Nationale feestdagen die de regering heeft ingesteld sinds Bouterse weer aan de macht is. Terwijl iedereen hier een vrije dag toejuicht is er bij het deel van de bevolking dat de Decembermoorden nog niet is vergeten nou niet bepaald een feeststemming.

Pieter is ook vrij vandaag, maar heeft nog zoveel in en rond het huis te doen, dat ik er vandaag alleen op uit ga. Op aanraden van Mieke ga ik op de fiets richting Fort Nieuw-Amsterdam en de achterliggende plantages. Om niet helemaal onvoorbereid op pad te gaan fiets ik eerst langs Zus en Zo om bij Fietsen in Suriname een boekje met fietsroutes te halen. Terwijl ik mijn boekje koop, huurt naast mij een Nederlands stel twee fietsen. Wanneer ik voorstel om de boot naar Fort Nieuw-Amsterdam te delen fietsen we samen op naar Leonsberg. Hoewel ik er helemaal niet op gerekend had, is het gezelschap erg welkom en doet het me denken aan de reizen samen met Margot, toen we nog geen kids hadden. Bas en Debbie zijn zaterdagnacht aangekomen voor een vakantie van drie weken (ik ben helemáál niet jaloers!).

Vanuit het centrum is het ongeveer een half uur fietsen naar Leonsberg, waar de bootjes naar de overkant van de Surinamerivier varen. Sinds de Wijdenboschbrug er is is de hoeveelheid verkeer met de boot behoorlijk afgenomen en is het er behoorlijk rustig (of ligt dat aan de Dag van de Revolutie). Het bootje zet ons direct af bij het dorp Nieuw Amsterdam en van daaruit is het nog vijf minuten naar het fort. De gebouwen op het terrein zijn goed onderhouden en vooral de gevangenis en het kruithuis met de gracht erom zien er prachtig uit. Er staat ook nog een grappig pantserwagentje met een Nederlands kenteken, dat eruit ziet als my little tank uit Hallo, hallo.

Na een prima lunch bij de warung naast de ingang fietsen we zo’n zes kilometer verder naar Mariënburg. De weg begint over een onverhard paadje over de dijk en we hopen maar dat dit niet de hele weg zo blijft. Mariënburg is een voormalige suikerriet plantage waar ook een grote suikerfabriek en rum distilleerderij gevestigd waren. De fabriek is in 1986 gesloten, nadat ze het hoofd niet boven water hebben kunnen houden vanwege de Europese subsidies op suikerbieten. Het complex veranderd nu langzaam in een ruïne, terwijl een deel van de oud-werknemers, die nooit officieel ontslagen zijn nog in de arbeiderswoningen woont en de kost verdient met het rondleiden van toeristen.

Van de distilleerderij staat alleen de imposante toren, waar de distillatiekolommen stonden (die zijn na de sluiting verhuisd naar Paramaribo), er nog. Het zou een prachtig decor vormen voor een End-of-the-World dance party. De hal van de suikerfabriek is verdwenen, maar van de crushers, die de suikerriet stengels tot kleine stukjes hakken, is een gedeelte nog aanwezig. De enorme tandwielen doen denken aan Charlie Chaplin’s Modern Times en zijn zeer fotogeniek.

Na de rondleiding door een voormalig bewaker, rijden we terug naar de Surinaamse rivier voor de boot naar Leonsberg. In de buurt van Zus en Zo zeg ik Bas en Debbie gedag. Toen wist ik nog niet dat dit niet onze laatste ontmoeting zou zijn.