De volgende morgen blijkt het lot ons beter gezind. Ondanks dat gisteren de weersvoorspelling voor vandaag nog regen aangaf, trekt in de loop van de morgen de mist op en het wolkendek open. Na het ontbijt sla ik in het dorp lunch in (wat een verademing om even in je eigen tempo wat dingen te regelen) en nemen we weer de bus naar het park.
Hier blijkt dat de zon een hoop extra mensen aantrekt. De rij bij het treintje is zo lang dat we de kids kunnen overtuigen om te gaan lopen. De afstanden in het park zijn prima te doen, maar het geslenter door de drukte is toch erg vermoeiend. We beginnen bovenaan de watervallen en wurmen ons door de mensenmassa naar Mbiguá watervallen, waar we lunchen tussen de Argentijnse families die ook aan de sandwiches zitten. Iedere keer wanneer de zon doorbreekt wordt het uitzicht opgeleukt door een prachtige regenboog. Waar het uitzicht gisteren vooral indrukwekkend was heeft het vandaag ook iets sprookjesachtig. Wanneer je de collega toeristen wegdenkt, kun je je indenken hoe Álvar Núñez Cabeza de Vaca en zijn mannen zich in 1542 gevoeld moesten hebben toen ze met hun kano’s diep in de jungle deze watervallen ontdekten.
Na de lunch lopen we naar beneden, waar de speedboten vertrekken. De aanblik van beneden is zo mogelijk nog mooier dan van boven. Floor heeft zich al de hele dag lopen verheugen op de boottocht. Voordat we aan boord gaan trekken we onze regencapes van gisteren aan en dat blijkt geen overbodige luxe. De speedboten komen zó dicht bij de watervallen dat er complete golven over de rand slaan. Bij de tweede vloedgolf zit Floor, die bij de rand wilde zitten, te gillen (en niet van plezier). Na twintig minuten staan we op de kade uit te wringen. Wel erg veel geld voor een koude douche (€30 p.p.), al is Floor de ellende vijf minuten later al weer vergeten en heeft ze het al weer uitgebreid over de verhalen die ze in de klas gaat vertellen.
We lopen in het zonnetje terug naar de bus. Op de weg naar huis liggen beide kids al te slapen…
