Cataratas del Iguazú

Pech, botte pech, anders kun je het niet noemen. Precies de twee dagen dat wij in Iguazú zijn om de beroemde watervallen te bekijken is het vreselijk weer. We zijn net terug van het nationaal park en het heeft de hele dag geregend. Dit maakt het bewonderen van één de meest spectaculaire watervallen van de wereld een stuk minder relaxed. Gelukkig hadden we alle vier een condoom om ons nog een beetje droog te houden (en zoals de foto laat zien, waren we daarmee niet de enigen). Wanneer we nog met z’n tweeën geweest waren, hadden we waarschijnlijk nog iets meer van het park kunnen zien. Met twee kids, die duidelijk geen zin in lopen hebben en al helemaal niet door de regen, zijn we niet verder gekomen dan met het treintje van de ingang naar boven en daar over het looppad naar de Garganta del Diablo, het Duivels Keelgat, en weer terug.

Vanaf het eindstationnetje voert een looppad van ruim een kilometer je over de rivier naar het uitzichtpunt bij de grootste waterval in Iguazú. Je staat daar direct tegenover een onwaarschijnlijke muur water, die zo’n tachtig meter naar beneden stort. De kolkende watermassa is echt indrukwekkend om te zien en als je er te lang in kijkt ga je haast hallucineren. Verschillende wandelpaden voeren door het regenwoud naar de andere watervallen. Er is een keur aan planten, vogels en vlinders in het park, maar door de regen valt er weinig te zien. Morgen hebben we nog een kans. Hopelijk klaart het weer morgen een beetje op, zodat we nog een herkansing krijgen.

Het dorp bij de watervallen heet toepasselijk Puerto Iguazú en dankt zijn bestaansrecht vrijwel uitsluitend aan de watervallen. In het dorp zelf is niet veel te doen op een aantal hotel, restaurants en het busstation na. Het dorp ademt een Zuid Amerikaans sfeertje, met de typische rode aarde, tropische planten en een soort van shabbyness, die doet denken aan de dorpjes in Chili waar we tien jaar geleden waren. Een belangrijk verschil met tien jaar geleden: ook hier loopt iedereen met een smartphone over straat.