Cafayate

Onze eerste etappe in Salta zit er al weer op en de volgende bestemming is Cafayate. Cafayate is een klein plaatsje ongeveer 150 km ten zuiden van Salta en bekend om zijn (voornamelijk witte) wijn. Op de weg van Salta naar Cafayate verandert langzaam het landschap en wordt het steeds bergachtiger. De rotsformaties zijn door regen en wind geërodeerd in fascinerende vormen.

Aan het eind van de middag komen we in het dorpje aan en nemen we onze intrek in Las Porta del Viñas, een sympatiek klein hostel één blok van het dorpsplein verwijderd. We worden verwelkomt door het zoontje van de eigenaars: een super cute mannetje van anderhalf. Het is nog heerlijk zonnig op het plein en we genieten met een drankje van de laatste warmte op een terrasje aan het plein.

De volgende morgen hangen Lotte en Floor in het donker de slingers op die we al de hele reis meenemen. Margot is jarig en al om acht uur hangen Renée en Raymond aan de Skype. Zeker even het tijdsverschil vergeten. Na het ontbijt gaan we op zoek naar een goeie plek om taaartjes te eten. Dat is in het land van de zoetekauwen, geen enkel probleem. Om half elf zitten we in de Salon de Te aan een perfecte Caffe con Leche en een enorm stuk taart.

Het plan is om even naar de Quebrada de las Flechas te rijden, maar omdat al snel het asfalt over gaat in een kiezelpad, duurt de rit behoorlijk langer dan gedacht. Om iets voor drieën bereiken we ons doel. Een enorme hoeveelheid rotspunten steekt uit de vlakte omhoog en geeft het landschap een surrealistisch tintje. De hele route er heen is trouwens de moeite waard.

Als we rond vijven terug zijn bij het hostel vermaken de kids zich met de walnoten op de binnenplaats als Margot haar verjaardagsmails checkt en ik de foto’s van de camera’s op de laptop zet. Margot vraagt bij het hostel waar we een verjaardagsdiner kunnen nuttigen en zo zitten we al rond achten in één van de restaurants aan het plein. De kok weet inderdaad kwaliteit af te leveren en Margot en de kids variëren een van de biefstuk of de pasta met een mooie moot zalm. Langzaamaan druppelen ook de Argentijnse families binnen. Het is een boeiend gezicht. In een relaxte, maar chaotische sfeer krijgt iedere gast op zijn eigen tijd zijn gerecht, waardoor aan elke tafel steeds maar een deel zit te eten. Voor ons een vreemd gezicht, maar ogenschijnlijk zitten de Argentijnen er totaal niet mee.

Na het diner gaan we snel onder wol, want morgen is Purmamarca het doel en dat betekent weer de nodige uren in de auto. Terwijl ik in bed dit stuk lig te typen liggen de dames al in een diepe slaap.