Buenos Aires

Het uitzicht tijdens de taxirit van de luchthaven Ezeiza doet de reputatie van Buenos Aires als het Parijs van Zuid-Amerika geen eer aan. De eerste indruk van de stad heeft niets van de grandeur van de Champs-Élysées, maar meer van de Banlieues.

Na een klein drie kwartier naderen we onze plaats van bestemming voor de komende dagen: een appartement in Palermo Hollywood. Vanuit de taxi maakt ook deze wijk een rommelige indruk. Elke straat is een mengelmoes van oude panden, deels statige pareltjes, moderne nieuwbouw en ook veel half afgebouwd vastgoed, waarvan het deels niet zichtbaar is of er überhaupt nog gebouwd wordt. Je kunt zien dat de wereldwijde crisis ook aan Argentinië niet voorbij gaat.

Ons appartement ligt in een modern pand op de derde verdieping. Omdat we een ruime twee uur vertraging opgelopen hebben, is degene die de check-in zou doen er niet meer. Gelukkig helpt de taxichauffeur ons even met de huismeester (wat is het toch frustrerend om zo weinig Spaans te spreken) en even later staan we binnen.

We lunchen in het appartement met brood uit de fantastische bakkerij, die recht tegenover het appartementencomplex ligt. Argentijnen hebben de reputatie zoetekauwen te zijn en dat blijkt al uit het assortiment: vitrines vol met taarten, gebakjes en bonbons. ’s Middags vallen de kinderen om van de slaap, maar als we ze nu in bed leggen, wordt het de hele nacht spoken. Een goed moment dus om een korte verkenning van de buurt te maken.

Wanneer je in Palermo over straat loopt, vallen je allerlei zaken op die vanuit de taxi langs je heen gaan. En dan blijkt dat schijn bedriegt: Palermo blijkt een vriendelijke buurt vol met bedrijvigheid. Overal zitten winkeltjes en het stikt er van de café’s en restaurantjes. Qua sfeer doet het denken aan de Berlijnse wijk Prenzlauer Berg, waar verval en hippe bedrijvigheid hand in hand gaan. De mensen op straat zijn relaxed en behulpzaam (nog een verschil met Parijs!). Het hoogtepunt van de wandeling is een boetiek met haute couture voor honden.

De Argentijnse eetgewoonten lijken op die in Spanje. Het diner wordt ’s avonds rond tienen genuttigd en we vonden dus geen restaurant waar we voor achten terecht konden. Dat gingen de kids zeker niet halen (en wij ook niet). Helaas hebben we daarom vanavond nog geen kennis mogen maken met de lokale keuken, al smaakte de eigen gemaakte pasta in ons appartement ook prima.

Op onze eerste echte dag in Buenos Aires staan een paar highlights op het programma: Playa de Mayo en de begraafplaats van Recoleta. Maar voordat we op weg gaan, is het eerst tijd voor een goeie cappuccino bij Patisserie Prospero Velazco, een schattig klein zaakje tegenover ons appartement. Lotte doet zich te goed aan een lokale specialiteit Rogel (een stapel wafeltjes met Dulce de Leche ertussen en versierd met Merengues).

Op onze eerste echte dag in Buenos Aires staan een paar highlights op het

We lopen naar de metro, die in de Lonely Planet al als benauwd en overvol werd beschreven. Na twintig minuten als een stel sardines in blik komen we aan bij het eindpunt Catedral en wanneer we boven komen, staan we midden in de grandeur van de grote stad. Playa del Mayo is omgeven door massieve bankgebouwen. Wanneer we richting het plein lopen staat er steeds meer politie op straat. Er blijkt een demonstratie bezig op het plein en halverwege staat een grote afzetting. In de straten er omheen staan verschillende pantserwagens. De demonstranten steken vuurwerk af en de hele sfeer is een beetje spooky, al trekken de Argentijnen zich niets aan van het lawaai. Een kwartier later is de stoet verdwenen in een zijstraat en keert de rust weer terug op het plein.

Na de lunch nemen we de metro richting Recoleta. Deze wijk is een van de meest rijke in Buenos Aires en dat is aan de brede lanen met statige gebouwen te zien. Hier wonen politici, diplomaten en zakenmensen. Ook de familie Zorreguieta heeft hier een optrekje. Onze bestemming is de begraafplaats van Recoleta, die volstaat met uitbundig versierde, maar ook vervaarlijk vervallen tombes. De beroemdste bewoonster is natuurlijk Eva Duarte, beter bekend als Evita Péron en waarschijnlijk de meest controversiële vrouw van Argentinië.

Na een ijsje lopen we terug naar de metro, waar blijkt dat tijdens de avondspits er nog meer sardines in het blik passen. We voelen allemaal onze voeten en om half tien is ligt iedereen in een diepe slaap.

De volgende dag is alweer de laatste in Buenos Aires. Na het ontbijt nemen we de metro naar Plaze Italia en lopen we door de prachtige botanische tuin, waar de porteños op Zaterdag morgen Tai Chi beoefenen tussen de zwerfkatten. Vanuit het park lopen we naar het Museo Evita, niet direct mijn eerste keuze, maar het enige museum in de buurt en met twee kinderen is de actieradius beperkt. Ik blijf het wel een boeiend fenomeen vinden: persoonsverheerlijking. Feit is wel dat mevrouw Péron een goeie smaak had, die van de uitgestalde garderobe is af te lezen.

Vanuit het museum lopen we door Palermo Soho naar huis. In deze wijk hangt hetzelfde sfeertje als in Palermo Hollywood, maar deze kant van Palermo is – misschien omdat ze dichter bij het centrum ligt – iets verder ontwikkeld en maken de rauwe kantjes her en der al plaats voor commercie. Het is iets na vieren als we thuis komen. De kinderen zijn hard toe aan een paar uurtjes vrije tijd. Omdat we ’s middags al uitgebreid warm geluncht hebben, halen we ons diner bij de bakker aan de overkant. Met verschillende soorten Empanadas, verse salade en ijs toe komen we niks te kort. Wanneer na het eten rond negen uur iedereen als een blok in slaap val, grijp ik nog even de kans om een stuk reisverslag neer te tikken.