Hermanus

De rit naar Hermanus gaat het eerste stuk weer over de Route 62 door de Kleine Karoo. Met het zonnetje heb je een mooi uitzicht op de bergen en ziet alles er een stuk vriendelijker uit. We lunchen bij Clarke of the Karoo in Barrydale. Ik heb een Kuduburger, die prima smaakt. Vlak na Barrydale rijden we over de Tradouws pas van de Kleine Karoo naar de Walviskust. Aan de andere kant verandert het landschap plotseling van het Fynbos naar groene glooiende heuvels met wijngaarden en fruit.

Hier zien we ook een aantal prachtige paradijskraanvogels, het nationale symbool van Zuid-Afrika en, zoals helaas met zoveel van het prachtige Wild Life hier, met uitsterven bedreigd, al komen ze in de West-Kaap nog redelijk veel voor.

Rond theetijd doen we Swellendam aan, de derde oudste stad van Zuid-Afrika (na Kaapstad en Stellenbosch). Het stadje biedt met haar vele Hollands-Kaapse huizen een schilderachtige aanblik. Op het kerkplein bij de imposante kerk uit 1919 eten we verjaardagstaart op het terras voor Old Goal on Church Square. Met een lekker zonnetje, mooi uitzicht en heerlijke taart een aanrader.

Als we vlak voor zonsondergang in Hermanus aankomen stelt Marjolijn voor om eerst nog even naar de baai te rijden: misschien hebben we mazzel en zien we onze eerste walvis. Na een paar minuten hebben we beet: voor de kust ligt er eentje op zijn gemak. Af en toe komt de Zuidkaper met zijn kop omhoog en één keer zien we een flipper. Na 10 minuten is de lol er vanaf en stappen we weer in de auto. Net als we keren op het parkeerterrein, springt het beest uit het water. Wat een fenomeen! Je kunt je niet voorstellen hoe zo’n groot beest zichzelf zo ver uit het water kan tillen! Wally heeft er zin in en laat het kunstje nog een keer of vijf zien. Natuurlijk zijn we te laat met het fototoestel, maar ons bezoek aan Hermanus kan nu al niet meer stuk. Zoals Floor zei: “Dit was prachtig! (zucht)”.

De volgende morgen moeten Michiel en Marjolijn er vroeg uit: om kwart voor acht vertrekt de shuttle naar Gansbaai, waar we de White Shark Cage Dive gaan doen. Na een rit van drie kwartier en een ontbijtje is het zover. Tien minuten varen naar de ankerplaats, aas uit en dan maar wachten. Na vijf minuten glijdt de eerste witte haai langs de boot, maar laat het aas nog links liggen. Iets later duikt het vanuit het niets op en grist de tonijnkop van de boei, voordat iemand het in de gaten heeft is het beest weer verdwenen.

Gelukkig komen er de hele ochtend vier verschillende haaien om beurten een kijkje nemen. Net als ik besluit om mijn wetsuit aan te trekken besluit een flink exemplaar om met grof geweld het aas van de lijn te trekken. Ik sta er op het dek naast en ben wet all over. Gaaf gezicht!

Het water is een graat of tien en een wetsuit met muts is geen overbodige luxe. Het water is aan de troebele kant en je kunt de haai alleen zien als ‘ie minder dan een meter voor de kooi zwemt. Wanneer de eerste enthousiastelingen het water in gaan, blijf ik nog even lekker in het zonnetje. De tweede lichting heeft pech: na ongeveer drie kwartier blauwbekken en één keer een vage schim in het water geven de meesten het op. Ik klim in de kooi en hoop op meer geluk. Het lot is me welgezind: na een kwartier komt er een haai opdagen die eerst een keer langs de kooi zwemt. Na vijf minuten komt hij nog eens langs en terwijl we met z’n vijven met ons masker tegen de kooi zitten draait ie naar ons toe, doet zijn bek open en tikt tegen de kooi! Haaien houden absoluut niet van neuscontact dus daarna was ‘ie weer snel weg. Wat een imposant bek! Marjolijn, die vanwege haar zeeziekte en de magere “vangst” van de tweede groep heeft besloten om niet het water in te gaan, vertelt me later dat het heel grappig was te zien hoe we allemaal achteruit deinsden toen de haai de kooi raakte. Duh!

Na een welverdiende warme lunch vertrekken we om een uur of twee weer richting Hermanus, waar we Margot en de kids weer ontmoeten. Die zijn na het ontbijt richting het centrum gereden, waar ze bij de eerste blik op de baai al een walvis hebben gespot! Daarna hebben Lotte en Floor heerlijk gespeeld in de speeltuin in het park.

We hebben allemaal een beetje genoeg van het buiten de deur eten, dus halen we een “gezonde hap” bij de supermarkt, die we in de keuken van Hermanus Backpackers klaarmaken. Na het eten vroeg onder de wol: alle excitement maakt wel moe.

Relaxen in de zon

De laatste dag in juli is het prachtig weer in Hermanus. Na het ontbijt rijden we naar Grotto voor een wandeling op het strand. De bergen op de achtergrond liggen nog sprookjesachtig in een sluier van mist, die langzaam door de zon oplost. Het langzaam aflopende strand heeft een prachtige branding over zeker honderd meter. Wanneer de dames het lopen beu zijn wordt de resterende tijd besteed aan het bouwen van een zandkasteel.

’s-Middags liggen Lotte en Floor in het zwembad en zijn Margot en Marjolijn de Hermanus’ middenstand onveilig aan het maken. Tijd voor een paar nieuwe stukken van het reisverslag en het uitzoeken van inmiddels al ongeveer vijfhonderd foto’s.

Om vijf uur zakt de zon richting de horizon en blijkt ons voornemen voor een echt Afrikaanse Braai toch wat optimistisch… Uit puur gemak rijden we naar Rossi’s, het italiaanse restaurant waar we ook de eerste avond goed gegeten hebben.