We reizen terug in drie etappes: eerst vliegen we van Phu Quoc naar Ho Chi Min
City, van daar vliegen we naar Bangkok en vervolgens “flying blue” naar
Schiphol. We hoeven pas om 12:00 richting vliegveld, dus we nemen nog een
laatste duik in het zwembad (ik probeer nog de zee, maar Lotte en Floor zijn
niet om te praten). Lotte oefent al de hele vakantie zonder bandjes en vandaag
zwemt ze zowaar helemaal zelf heen en weer over de volle breedte van het
zwembad. We zijn supertrots! Nog een laatste douche, de spullen inpakken en
rond het middaguur zijn we onderweg naar het vliegveld. Wanneer we daar
aankomen blijkt dat de vlucht die volgens de lokale agent een uur vervroegd is,
toch gewoon om 14:25 vertrekt. Dat is wel even een tegenvaller, want de hadden
we nog op ons gemak kunnen lunchen in het hotel. Om 13:00 zijn we ingechecked
en Margot stelt voor dat we nog even snel proberen wat lunch te regelen. En of
ik dat even kan doen. Ik loop het terrein van het vliegveld af (Phu Quoc
Airport is niet groter dan een provinciestationnetje) en ga op zoek naar een
restaurant / eetstal waar ze take away verkopen. Verderop in de straat zie ik
een restaurant. Bij de ingang staat een gigantisch portret van een bruidspaar.
Binnen is het bruiloftsfeest nog in volle gang. Ik wordt vriendelijk naar
achteren verwezen. Een jongeman spreekt me aan in perfect Engels. Hij blijkt in
de USA te wonen en een maand op familiebezoek. Met hem als tolk bestel ik
kipvleugels met rijst. Om het wachten te doden drink ik een colaatje, maar na 5
minuten komt één van de bruiloftgasten me uitnodigen een toost uit te brengen
op het bruidspaar. Binnen tien minuten heb ik een glas rijstwijn en twee bier
achter de kiezen. Ondertussen probeer ik zo goed en kwaad als het gaat alle
vragen in half Engels en Vietnamees te beantwoorden. Eén van de dames wil met
me op de foto en 2 minuten later wordt ik gevraagd of ik getrouwd ben.
Ondertussen wordt Margot waarschijnlijk gek van de spanning waar ik blijf.
Gelukkig is het eten klaar en spoed ik me terug naar de vertrekhal. Margot
heeft inderdaad spijt als haren op haar hoofd dat ze me op expeditie heeft
gestuurd! Als we door de security gaan krijgen we alleen de opmerking dat de
vissaus niet het vliegtuig in mag. De take away smaakt prima en nog voor we
boarden is alles achter de kiezen. Op naar Ho Chi Min City.
Ho Chi Min City Airport blijkt een splinternieuw, hypermodern vliegveld. We checken de bagage in, die we pas weer in Amsterdam terugzien en gaan onze laatste dongs verbrassen. Als we de roltrap naar boven nemen lopen we recht tegen een Japans restaurant aan. Lotte wil graag sushi. Floor krijgt een perfecte Miso soep en voor we het weten zijn alle dongs verdampt. Het toetje (ijs!) moet alweer op de Mastercard. Om half zeven nemen we afscheid van Vietnam en een heel geslaagde reis. Het is al donker buiten en Ho Chi Min City is veranderd in een zee van gekleurde lichtjes. Geen brommertje meer te zien.
Wachten
Lunch