Mekong Delta

Na de vermoeiende dag in Ho Chi Min City hebben we vandaag weer een reisdag. Vanavond komen we in onze voorlaatste bestemming aan: Can Tho, de hoofdstad van de Mekong Delta provincie. Halverwege de reis stoppen we in een dorpje om een boottocht over de Mekong Delta te maken. Bij de eerste stop zien we hoe rijstpapier wordt gemaakt. Ook zijn er demonstraties van het maken van een soort toffees van gekarameliseerde kokosmelk en het maken van gepofte rijst. Vooral dat laatste ziet er specticulair uit: in een wok van ongeveer een meter doorsnede wordt een hoveelheid zand heet gemaakt. Vervolgens voegt de kok een portie ongepelde rijst toe. Door de gelijkmatige warmteoverdracht van het zand wordt de rijst gepoft en laat het bruine vliesje los. Daarna wordt het zand-rijst mengsel in een fijne zeef geschept, waardoor het zand weer terug in de wok stroomt. Een tweede, grovere zeef scheidt vervolgens de gepofte rijst van de vliesjes. De laatste wordt weer gebruikt als brandstof voor het verhitten van de wok. De gepofte rijst wordt met suikerstroop en wat gehakte pinda’s tot koeken geperst. Lotte staat met haar neus vooraan en vindt het helemaal prachtig dat ze nu weet hoe haar rijstwafels, die ze mee naar school krijgt worden gemaakt.

Hierna varen we verder richting het restaurant, waar we ons een lunch met typische specialiteiten van de Mekong Delta wacht. Voordat we aan tafel kunnen, krijgen we wel eerst nog een kleine demonstratie van het regenseizoen: we zitten nog maar net weer in de boot, wanneer een tropische bui lostbarst. Voor we het weten zijn we, ondanks het afdakje op de boot, drijfnat. Het regent zo hard, dat de stuurman ons naar een luwe plek loodst om de ergste regen uit te zitten. Floor vindt het allemaal prachtig, maar Lotte schreeuwd het uit van angst. Zoals de meeste tropische buien is ook deze binnen een kwartier vrijwel voorbij en varen we naar het restaurant. Onderweg zien we dat de Mekong hier een echte levensader is: de rivier is transportweg, viswater, waswater, riool en irrigatiebron.

Net voor we bij het restaurant aankomen barst de regen weer los en onder een paraplu rennen we naar de veranda, waar we onder meer zelf-rol loempia’s met Olifantsoorvis eten. Na het eten griezelen de kinderen nog even bij het hok, waarin een paar meter Python ligt. Ieder zijn eigen voorkeur qua huisdieren…

Na de lunch varen we nog een eind verder over de Mekong en worden we in een ander stadje weer door het busje opgepikt, dat ons in de loop van de midag afleverd bij het Saigon Can Tho Hotel in Can Tho. Voordat we gaan eten bij So Hom in de voormalige markt, prachtig gelegen aan de rivier, lopen we nog een stukje door het stadje en over ve markt, waar een bonte verzameling groente, fruit, vlees en visverkopers hun waar aanprijst. In Can Tho hebben we voor het eerst deze reis last van de muggen en prompt zijn we niet voorbereid: Margot is een easy target in een korte jurk zonder DEET. Dat overkomt ons niet meer!

De volgende morgen bezoeken we eerst de drijvend markt. Deze collectie houten jonken fungeert als een soort groothandel voor groenten en fruit: ’s morgens leveren de boeren in kleine bootjes hun oogst af en in de loop van de dag wordt deze weer verkocht aan een ieder die zich komt melden. De handelaren houden er een grappig gebruik op na om duidelijk te maken wat ze verkopen: op de voorplecht van elke boot prijkt een bamboestok, waaraan een “sample” van de te verkopen waar hangt: pompoenen, zoete aardappels, ananassen en meer. Later leggen we aan en leidt Mr. Do ons door de velden met fruitbomen. De Mekong Delta wordt de fruitbasket van Vietnam genoemd en met rede: we zien bananen, durian, Jackfruit, qumquat, limes, mango’s, papaya’s. We proeven ook Jackfruit: het vruchtvlees rond de zaden heeft een geparfumeerde smaak. Niet onprettig, maar ook niet zo spectaculair, dat we een Jackfruit mee naar huis gaan proberen te nemen.

Margot heeft niet te best geslapen en als we terugkomen eten we snel een hapje en gaan terug naar de hotelkamer. Terwijl Margot een dutje doet en ik het reisverslag bijwerk, ontfermen Lotte en Floor zich over de kokossnoepjes die we gisteren gekocht hebben. Na een uur ligt hun kamer volledig bezaaid met papiertjes. Het is een wonder dat niet alle snoepjes op zijn! Ze vermaken zich prima met zijn tweeën en daarom blijven we tot de avond invalt loom hangen op de kamer.

Om een uur of zes betrekt de lucht weer en haasten we ons naar een restaurant in een mooi Frans gebouw. Nam Bo heeft tot onze verrassing dezelfde kaart als So Hom: blijkbaar heben ze dezelfde eigenaar. We eten heerlijke loempia’s en garnalen terwijl buiten de regen weer met bakken uit de hemel valt. Als we terug lopen is het weer droog: mazzel!