Nha Trang

We slepen ’s-ochtends onze spullen naar de auto die ons naar het vliegveld van Danang gaat brengen. Dat wordt met onze kooplust bij iedere trip een grotere uitdaging. Toch kunnen we nog steeds zonder hulp alle bagage verslepen… Om 9:40 vliegen we naar Nha Trang. De vlucht duurt weer een goed uur en deze keer worden we al bij de bagageband opgepikt door wat later blijkt een chauffeur van het hotel. Nha Trang is hard op weg een toeristenoord te worden als er zoveel zijn in de wereld: strand, een brede boulevard geflankeerd door grote hoteltorens. Nha Trang Airport gaat vanaf 2011 ook internationale vluchten aanbieden en daarom wordt er al als een dolle gebouwd: een nieuw Sheraton, een Best Western en Crown Plaza.

Als we in het hotel op onze kamer aankomen ruikt die vreselijk naar sigarettenrook. We bellen met de receptie en een kwartier later zitten we een verdieping lager in een andere kamer. Dit soort kleine issues worden overal direct en perfect opgelost. Niks communistisch aan!

We lunchen in het hotel om de rest van de middag in het zwembad te liggen. Het hotel heeft er twee: een groot zwembad in een prachtige tuin en een kleiner op de tweede verdieping met uitzicht op het strand en over de baai. De dames kiezen voor het laatste. Terwijl ik de handdoeken neerleg, schieten ze uit hun “Minnies” en rennen direct zonder bandjes het zwembad in. Terwijl Lotte tot haar lippen in het water staat is Floor gelukkig op een bankje aan de rand geklommen. Was ze haar zus achterna gegaan, dan had ik met kleren en al het bad in gemoeten. Hopelijk herinneren ze dit de rest van de vakantie. Ik in ieder geval wel.

Het moderne centrum waar de meeste restaurantjes liggen zit anderhalve kilometer van het hotel vandaan. We zoeken iets uit de Lonely Planet uit (een restaurantje met de naam “Same same but different”) en wandelen richting centrum. Halverwege komen we een sushi bar tegen. Rauwe vis in dit klimaat is wel een beetje spannend, maar als we een Europeaan achter de bar zien is onze schroom overwonnen en eten we heerlijk sushi. De weg terug lopen we toch maar niet: voor 40.000 dong zitten we twee aan twee in een paar cyclo’s en zijn we in vijf minuten in het hotel.

De volgende morgen verorbert Lotte weer drie yoghurtjes. Zij en Floor weten niet hoe snel ze weer in hun bikini moeten komen. Het strand is niet ok, ze willen naar “de pool”. Na een paar uurtjes weken gaan we weer richting het centrum voor de lunch. Die anderhalve kilometer is toch heel wat anders om 12:30 in de snikhete zon. Dat doen we dus niet meer. Na de lunch in een Italiaans-achtig restaurantje doen we nog wat boodschappen en gaan we langs Rainbow Divers, het best aangeschreven duikcentrum in Nha Trang. Daar horen we dat hun vestiging op Phu Quoc al gesloten is vanwege de start van het regenseizoen. Het zicht is er momenteel te slecht om goed te duiken. Wat een geluk dat ik dat nu hoor: ik boek twee ochtenden en daarna nemen we de cyclo weer naar het hotel. Iedere cyclo rijder probeert zijn rit “te upgraden” naar een toer van een uur en deze in geen uitzondering. Wij willen weer naar het zwembad, dus daar trappen we niet in. We laten ons wel overhalen om ons om zeven uur weer op te halen bij het hotel voor het diner.

De rest van de middag liggen we weer in het zwembad. Als we rond borreltijd in de hotelkamer Skype opstarten zien we dat Renée online is. De internetverbinding is perfect en voor we het weten kletsen we drie kwartier weg met prima beeld en geluid. Vooral Floor is niet voor de laptop weg te slaan. Wel apart om het thuisfront gewoon met de webcam het uitzicht uit de hotelkamer te kunnen laten zien! (dat mag er zijn vanaf de zesde verdieping met zicht over de baai).

Als we later om tien voor zeven het hotel uitstappen staat de cyclo al te wachten. Wat een luxe! Met handen en voeten proberen we uit te leggen dat we naar “Same same, but different” willen, maar de twee heren hebben zo hun eigen ideeën en we belanden ergens anders. Prima eten trouwens.

De volgende morgen ben ik om zes uur op, want om zeven uur rij ik richting de haven. Rainbow Divers heeft zijn zaakjes goed voor elkaar met een prima uitgeruste duikboot. Drie kwartier later lig ik in een wetsuit voor Madonna Rock. We maken die ochtend twee duiken. Er is mooi koraal, maar je kunt goed merken dat zorg voor het milieu in Vietnam nog niet zo goed van de grond is gekomen als bijvoorbeeld in Egypte: veel dood koraal en door intensieve bevissing maar weinig vis en zeker geen grote. Wel: veel zeesterren, veel waterslakken (mooi!) en ook voor mij voor het eerste een grote kreeft.

Margot is met Lotte en Floor naar het zwembad geweest. De grootste pret hadden ze bij het insmeren van Margot’s rug. Ik haak bij de lunch weer aan en de rest van de middag vermaken we ons weer bij het zwembad. ’s-Avonds pikt onze cyclorijder ons weer op en dit keer komen we zowaar terecht bij “Same same, but different”.

De volgende morgen ben ik weer duiken en zien we elkaar bij het duikcentrum, waar we een Engels getinte lunch nuttigen. Daarna weer snel naar het hotel, want het is de laatste middag zwemmen voor de kids. Als Margot aan het eind van de middag het adres van ons sushi tentje opzoekt merkt ze tot haar schrik dat ‘ie dicht is op zondag. Dat is wel een teleurstelling. Tijdens één van onze cyclotochten zijn we nog wel een andere sushibar tegen gekomen en wonder boven wonder weet de cyclorijder wat we bedoelen. Toch nog sushi als afsluiting van drie dagen strand zonder strand.